Grafik drzeworytnik, malarz, jeden z najważniejszych artystów okresu międzywojennego, twórca nowoczesnego drzeworytnictwa w Polsce; studiował w krakowskiej ASP (u T. Axen­­towicza, L. Wyczółkowskiego, K. Laszczki), a także w Paryżu i Lipsku; do 1918 mieszkał w Zakopanem, uczył rysunku w Szkole Przemysłu Drzewnego; później pracował w Warszawie, od 1918 był profesorem Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej, od 1922 profesorem w Szkole Sztuk Pięknych; był współzałożycielem i członkiem ugrupowania > Formistów, > Rytmu, współorganizował > Instytut Propagandy Sztuki; z grona jego wychowanków wywodzili się założyciele grupy > Ryt; wielokrotnie wystawiał swe prace na ekspozycjach w kraju i za granicą, m.in. Helsinkach, Brukseli, we Florencji, w Wiedniu, Londynie, Tokio, Chicago, Wenecji, Buenos Aires; w 1925 otrzymał Grand Prix na Międzynarodowej Wystawie Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu, w 1928 zdobył brązowy medal na Międzynarodowej Wystawie Sztuki w Amsterdamie; realizował kompozycje religijne (Święty Krzysztof, 1915; Święty Sebastian, 1915; Madonna w lelujach, ok. 1919), sceny rodzajowe (Wianki, 1924; Owocobranie, ok. 1925), głównie o tematyce góralskiej (Walka ze smokiem, 1910; Janosika imię nigdy nie zaginie, 1914; Głowa starego górala, 1914; Baca, 1917; Taniec zbójników, 1919; Teka zbójnicka, 1920), widoki architektoniczne (Mały Rynek w Krakowie, 1911; Kościół Dominikanów we Lwowie, 1912; Planty krakowskie, 1918; Sandomierz, 1930; cykl Stara Warszawa, 1930), pejzaże (Spichrze w Kazimierzu, 1925), portrety (Dama w kapeluszu, 1910); w twórczości zwracał uwagę głównie na problem spokojnej, stonowanej formy, odznaczającej się pewną dekoracyjnością i wykwintnością; oprócz drzeworytu, uprawiał akwafortę, akwatintę, suchą igłę, miedzioryt i litografię, malował akwarele przedstawiające postaci kobiet wiejskich i widoki małych miasteczek; był nauczycielem T. Cieślewskiego syna, S. Ostoi-Chrostowskiego, T. Kulisiewicza.