Malarz, rysownik, grafik, z wykształcenia również inżynier architekt; reprezentant nurtu folklorystycznego w sztuce Młodej Polski; studiował w ASP w Krakowie (u J. Mehoffera i L. Wyczółkowskiego) i w Académie Julian w Paryżu; od 1904, wspólnie z F. Pautschem i K. Sichulskim, często wyjeżdżał na Huculszczyznę, a od 1911 na Podhale (do Witowa, Chochołowa, Poronina), tworzył też w Rosji, na Krymie i Kaukazie; był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka” (od 1909) oraz wiedeńskiej Secesji (od 1910); w l. 20. i 30. propagował polską sztukę za granicą, organizując liczne ekspozycje; w 1920 wykładał na politechnice we Lwowie i w tamtejszej Państwowej Szkole Przemysłowej, od 1921 był profesorem w ASP w Krakowie (od 1937 profesor); po wojnie nie powrócił do działalności pedagogicznej; realizował głównie bogate kolorystycznie, dekoracyjne sceny obyczajowe huculskie (Procesja nad Jordan u Hucułów, 1904; Pogrzeb huculski, 1905; Huculi w Karpatach, 1910) i podhalańskie (Powrót z Golgoty. Wielki Piątek, 1913), a także pejzaże (Wybrzeże. Krym, 1909; Widok znad Wilii, 1911; Cerkiew, ok. 1915; Krajobraz z Poronina, 1915; Dolina Pięciu Stawów, 1936), portrety (Zagłoba ukraiński, 1908; Dziewczyna góralska. Helenka na tle okna, 1913; Portret Jerzego Żuławskiego, 1913; Portret Stanisława Kamockiego, 1920; Stary góral, 1920; Pogodna starość, 1926; Portret Kazimierza Brzozowskiego, 1929; Znachor z Mikuliczyn, 1937; liczne portrety J. Kasprowicza, którego był zięciem) i autoportrety (Autoportret z końmi, 1908; Autoportret na nartach, 1909); tworzył litografie barwne (Hucuł, Willa włoska, obydwie 1912); w 1947, przy współpracy góralskich majstrów, przeniósł z Zakrzowa na Harendę XVIII-wieczny kościół drewniany, w którym odrestaurował polichromię i wykonał trzy obrazy ołtarzowe; jest redaktorem (wraz z I. Pieńkowskim) albumu Stanisław Wyspiański. Dzieła malarskie (1925), autorem nieopublikowanej książki „Meble. Historia rozwoju mebla w Europie” i wspomnień „Moje drogi malarskie i inne wspomnienia” (1960-65).