Podkowiński Władysław (1866-95): malarz, jeden z najwybitniejszych polskich artystów impresjonizmu i symbolizmu; studiował w > Klasie Rysunkowej w Warszawie (u W. Gersona) i w ASP w Petersburgu; przyjaźnił się z J. Pankiewiczem; w l. 1884-89 współpracował jako rysownik z warszawskimi czasopismami „Tygodnik Ilustrowany”, „Wędrowiec”, „Kłosy”; w l. 1889-90 przebywał wraz z Pankiewiczem w Paryżu, gdzie zainteresował się impresjonizmem i przyjął go jako metodę malarską; po powrocie do kraju zamieszkał w Warszawie; realizował kompozycje rodzajowe (Latarnik paryski, 1889; Kobiety przy bilardzie, 1890; W ogrodzie, 1892; Dzieci w ogrodzie, 1892), pejzaże (W okolicy Fontainebleau, 1889; Łubin w słońcu, 1891; Ulica Nowy Świat w Warszawie w dzień letni, 1891; Ulica Nowy Świat w Warszawie w dzień zimowy, 1892; Mokra Wieś, 1892; > Poranek. Sad w Chrzesnem, 1892; Krajobraz z Sobótki, 1893; Pole koniczyny – Wilczyce, 1893; Strumień między drzewami, 1893), portrety (Autoportret, 1887; Portret Wincentyny Karskiej, 1891 – pierwszy w historii polskiej sztuki portret wykonany w plenerze; Portret Ewy Kotarbińskiej, 1892; Portret Teresy Jasieńskiej, 1893; Dziewczynka z obręczą, 1894; Dziewczynka w kapeluszu, 1894; Rozmowa. Zwierzenia, 1894), martwe natury (Martwa natura z czerwoną książką, 1890); ok. 1892 w malarstwie P. pojawiły się elementy ekspresjonizmu i tematyka charakterystyczna dla symbolizmu, odwołująca się do motywów miłości i śmierci (Taniec szkieletów, 1892; Miraże. Kompozycja symboliczna, 1893; Nokturn. Bajka o zaklętej królewnie, 1893; Marsz żałobny Chopina, 1894); najsłynniejszym dziełem P. jest > Szał; obraz został przedstawiony w 1894 na wystawie Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, wywołując wielkie zainteresowanie publiczości: zachwyt, ale także skandal obyczajowy; w czasie wystawy artysta z niewyjaśnionych przyczyn (być może z powodu niezrównoważenia emocjonalnego) uszkodził płótno, tnąc je nożem; P. stosował repertuar form impresjonizmu, zwracając uwagę głównie na problem światła kształtującego grę jasnych, ożywionych barw; w twórczości symbolicznej podkreślał wewnętrzne znaczenie kompozycji, często odwołujące się do przeżyć niezwykle dramatycznych lub skojarzeń erotycznych.