Grafik i pedagog. Studiował w krakowskiej ASP u L. Gardowskiego i M. Makarewicza. Prowadził pracownię drzeworytu w poznańskiej PWSSP. Od 1996 profesor Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu i Krakowie. Na obu uczelniach prowadził pracownię drzeworytu. W Wyższej Szkole Technicznej w Katowicach prowadził pracownię graficzną. Od 2005 do 2011 konsultant na Wydziale Grafiki Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu. Grafika Lutomskiego, tak artystyczna, jak użytkowa, jest zjawiskiem odrębnym. Nikt nie łączył tak śmiało abstrakcji ze światem organicznym. W drzeworycie wypracował styl lapidarnych piktogramów, łączących klarowną kompozycję, precyzję rysunku i dowcipne skojarzenia. Mimo ewolucji stylistycznej rdzeń drzeworytów Lutomskiego pozostaje niezmienny. Mobilizują wrażliwość widza, zmuszają do myślenia. „Łatwo je zapamiętać. Trudno naśladować" – ocenił krytyk. Artysta nie ulega modom, nie fascynują go nowe pomysły technologiczne. Stałymi elementem jest sposób posługiwania się kolorem. Czysty kolor tła (często stanowi je biel papieru) rozjaśniony przetarciem, bogactwo tonacji monochromatycznych (szarości i czernie). Przestrzeń grafik budują kontrasty. Barwne drzeworyty Lutomskiego zawierają aluzje do rzeczywistości (Kaktus, 1965; Grzyb, 1965; Bociany, 1978), choć przeważa w nich klimat niedopowiedzenia (cykle: Klapy, 1983; Znaki, 1994–95; Strefy, 1995–96).