Adam Styka (1890-1959) – polski malarz orientalista, syn Jana Styki, współtwórcy (wraz z Wojciechem Kossakiem) Panoramy Racławickiej i brat Tadeusza. W latach 1908–1912 studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Pięknych w Paryżu. Ukończył szkołę wojskową w Fontainebleau i służył w armii francuskiej podczas I wojny światowej. Brał udział w bitwie pod Verdun, otrzymał obywatelstwo francuskie. Dzięki stypendium rządu francuskiego podróżował po Afryce Północnej, gdzie zainteresował się tematyką orientalną. Niezwykłe wyczucie atmosfery i barw, mistrzowskie opanowanie światła oraz fascynacja tą tematyką nadały mu przydomek "Malarza Słońca". Motywy znajdował podczas, wielokrotnie powtarzanych, wypraw do Maroka, Algieru, Tunisu i Egiptu. Swoje prace wystawiał głównie za granicą, w okresie międzywojennym miał też kilka wystaw w kraju, m.in. w warszawskiej Zachęcie. Pokazy te cieszyły się zawsze ogromnym powodzeniem u publiczności, a wystawione obrazy znajdowały wielu chętnych nabywców. Malował również sceny z Dzikiego Zachodu, a pod koniec życia obrazy o tematyce religijnej (Chrystus Król; 1944; dla oo. palotynów w Warszawie; zniszczony w pożarze w 2007) i zajmował się ilustracją książkową, m.in. „W pustyni i w puszczy” H. Sienkiewicza. Po II wojnie światowej mieszkał i tworzył w Stanach Zjednoczonych. Kierował pracami konserwatorskimi przy panoramie Golgota, dziele jego ojca, Jana Styki (odsłoniętej po renowacji w roku 1951 w Los Angeles).