, 1909) znajdował się pod wpływem symbolizmu, głównie dzieł francuskiego malarza P. de Chavannes (1824-98), później kubizmu (Portret mężczyzny w białym kapeluszu – Pablo Picasso, 1912); ok. 1914 inspirowała go twórczość W. Ślewińskiego oraz bretońska sztuka ludowa; ok. 1927 rozpoczął własne poszukiwania artystyczne, a ostatecznie w l. 1929-32 wypracował indywidualny styl, oryginalny również na tle sztuki europejskiej, łączący doświadczenia symbolizmu, kubizmu i sztuki ludowej, przekształcający postać ludzką w formę kukiełek lub dzieci; w twórczości stosował repertuar zarówno form kubistycznych, jak i holenderskiego malarstwa rodzajowego XVII w., zwracając uwagę głównie na problem światła kształtującego formę koloru w kompozycjach niezwykle stonowanych, spokojnych, choć niekiedy odwołujących się do tradycji commedia dell’arte lub wyrażających dramatyczne napięcie wewnętrzne; oprócz obrazów olejnych tworzył akwarele, rysunki i grafiki (głównie drzeworyty i sucha igła), ilustrował książki, projektował okładki.