Polski grafik i pedagog; brat bliźniak historyka prof. Mariana Tyrowicza (1901–1989). Studiował malarstwo dekoracyjne w Wolnej Akademii Sztuk Pięknych we Lwowie, u Kazimierza Sichulskiego, nastepnie (1923-1926) malarstwo i grafikę w warszawskiej ASP u Władysława Skoczylasa i Miłosza Kotarbińskiego. Członek ugrupowań „Ryt” i „Artes”. Był założycielem Związku Lwowskich Artystów Grafików w 1934. W latach 1930-1939 uczył grafiki w Szkole Technicznej, a następnie w Instytucie Sztuk Plastycznych we Lwowie. Od 1945 w Łodzi, uczył w Państwowej Szkole Sztuk Plastycznych (gdzie prowadził - do 1953 - Wydział Grafiki, opiekun dyplomu m.in. Stanisława Fijałkowskiego) oraz w Szkole Drukarstwa Artystycznego. Orędownik tworzenia średniego szkolnictwa plastycznego, W 1945 Tyrowicz przedstawił na Pierwszym Zjeździe Szkolnictwa Artystycznego w Wilanowie autorski program dydaktyczny dla liceów plastycznych. Uprawiał różne rodzaje grafiki warsztatowej, zebrane w teki tematyczne (m.in. Piękny Lwów, 1932; Italia, Teka karpacka). Wydał teki: San Gimignano (1945), Miasta Dolnego Śląska (1949–51). Zajmował się grafiką użytkową, był cenionym autorem kilkuset ekslibrisów. Stosował technikę delikatnych zróżnicowań walorowych, co wynika ze szczególnej roli światła w jego pracach graficznych. Uprawiał także sporadycznie malarstwo. Najczęściej były to akwarele, rzadziej oleje.