Wybitny malarz reprezentujący nurt dwudziestowiecznego koloryzmu. Studiował w poznańskiej Szkole Sztuk Zdobniczych, krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych (u F. Pautscha i F. S. Kowarskiego) oraz warszawskiej Szkole Sztuk Plastycznych. Był profesorem krakowskiej ASP. Należał do reprezentującej tendencje kolorystyczne grupy „Pryzmat".

W 1935 artysta odbył podróż do Paryża. W 1937, wraz z Piotrem Potworowskim zwiedzał Grecję i Włochy. Przez dłuższy czas był związany z Poznaniem, gdzie prowadził Salon 35. Po II wojnie został jednym ze współzałożycieli tamtejszej Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych.

Na jego twórczość wywarli wpływ malarze francuscy, tacy jak G. Braque, H. Matisse i P.Cézanne. Początkowo malował martwe natury, akty i portrety, charakteryzujące się pewną geometryzacją oraz bogatą kolorystyką. Kierował się zasadą, że obraz zbudowany jest ze współgrających plam barwnych. Harmonię kolorów często dodatkowo wzbogacał kreską, co ilustruje m.in. scena we wnętrzu zatytułowana Trio. Tworzył obrazy układające się w cykle, przetwarzając w nich wybrany motyw; przykładem może być zapoczątkowany w 1948 cykl Martwych natur z wazonem, obrazy ukazujące Małą malarkę, Koncert w Atelier. Trio oraz monumentalne serie: Krakowska Wenus z Willendorf czy Morskie oko. W latach 50. był bliski malarstwu abstrakcyjnemu. Taranczewski zajmował się przede wszystkim malarstwem sztalugowym i ściennym. Jego dziełem są m.in. polichromie kościołów Najświętszej Marii Panny (1954) i św. Marcina (1957) oraz plafon auli uniwersytetu, wszystkie w Poznaniu. Był również projektantem witraży.