Scenografka teatralna i filmowa, malarka. Od 1938 studiowała w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie; ukończyła ją w 1948. Równocześnie była słuchaczem Instytutu Filmowego w Krakowie oraz studentką architektury na Politechnice Krakowskiej. Z Jerzym Skarżyńskim,  drugim mężem (pierwszym był Kazimierz Mikulski), stworzyli niezwykły artystyczny duet. On zazwyczaj projektował scenografie, ona byłą autorką lalek i kostiumów. "Ukryli się" przed socrealizmem w Teatrze Lalki i Maski "Groteska" w Krakowie, który nie poddał się narzucanym tendencjom. W 1958 rozpoczęli współpracę w Teatrem Starym w Krakowie, która trwała przez wiele lat. Przygotowywali spektakle m.in. dla  teatrów warszawskich - Ateneum i Dramatycznego. Przygotowywali scenografie do przedstawień Jerzego Jarockiego, Konrada Swinarskiego, Zygmunta Hübnera, Andrzeja Wajdy, Bogdana Hussakowskiego. Anna Litak pisała: „Scenografie Skarżyńskich (często pisano nawet o „teatrze Skarżyńskich”) poprzez dramaturgię rozwiązań przestrzennych i kostiumowych współdziałały z pracą reżysera, stając się częścią świata postaci dramatu i jednocześnie świata tego komentarzem. Zasada budowania twórczej dramaturgicznie scenografii, a nie oprawy plastycznej miejsca akcji, stała się jednym z wyznaczników stylu Starego Teatru”. Pracowali także w teatrze Jerzego Grotowskiego. Od 1958 stworzyli scenografie do ponad 150 przedstawień. Znakomicie zaznaczyli swą obecność w filmie. Skarżyńska byłą autorką  współautorką kostiumów, m.in. do Rękopisu znalezionego w Saragossie (1964), scenografii do Sanatorium pod Klepsydrą (1973). Od 1970 małżonkowie wykładali w Podyplomowym Studium Scenografii Teatralnej, Filmowej i Telewizyjnej przy krakowskiej ASP. Artystka była laureatką wielu prestiżowych wyróżnień.