Paweł Taranczewski, jako artysta malarz żyjący tu i teraz, zaczyna poddawać krajobrazy ostrzejszemu naciskowi koloru i zdobywanych wcześniej, krańcowych określeń formy, aż do scenicznie dramatycznego niepokoju w nastroju zagrożenia w obrazie, który nie jest przecież bezbronny wobec twórczej pasji artysty.

Józef Marek, fragment wstepu do katalogu wystawy

Wystawie towarzyszył ilustrowany katalog.

Taranczewski Paweł (ur. 1940) - malarz, rysownik, krytyk sztuki, z wykształcenia również filozof (doktorat w UJ); syn Wacława; studiował w krakowskiej ASP (u W. Taranczewskiego); wykładowca Politechniki Krakowskiej (1982-99; od 1997 profesor), ASP w Krakowie (od 1998) i Papieskiej Akademii Teologicznej tamże (od 2000); tworzy w duchu różnych konwencji stylistycznych: postimpresjonizmu, fowizmu, dadaizmu, polskiego koloryzmu; maluje głównie pejzaże (Pejzaż podkrakowski, 1957; Pejzaż z Witowic, 1997; Sad, 1999; Orka, 2005; Ruiny opactwa, 2005), a także kompozycje figuralne (Spady, 2001; Śmierć małej malarki, 2003) i martwe natury (Martwa natura, 1957; Martwa natura z owocami, 1964); realizował polichromie w kościołach (m.in. na Jelonkach w Warszawie, 1970; z J. Nowosielskim); jest autorem książki O płaszczyźnie obrazu (1992).