Malarka i graficzka; studiowała w Wilnie (u Ludomira Ślendzińskiego i Jerzego Hoppena) i Paryżu; początkowo zajmowała się malarstwem olejnym i miedziorytem; po 1945 (po przyjeździe do Krakowa) zwróciła się w stronę drzeworytu; jej prace zwracały uwagę szczególnie staranną kompozycją; zasłynęła eleganckimi ekslibrisami wystawianymi na całym świecie.
Wileńsko-krakowska graficzka, żona rektora Uniwersytetu Wileńskiego, Bronisława Wróblewskiego, matka Jerzego i Andrzeja. Absolwentka Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego, na którym kształciła się pod kierunkiem m.in. Ludomira Sleńdzińskiego i Jerzego Hoppena (dyplom w 1937 roku). Należała do Grupy Wileńskiej. Członek PAN oraz Związku Polskich Artystów Plastyków. Po 1945 roku związana z Krakowem, podejmując tam aktywną działalność artystyczno-pedagogiczną; m.in. jako wykładowca na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej oraz przewodnicząca ugrupowania Dziewięciu Grafików (1947-1960). Droga twórcza artystki związana była głównie z tradycjami: klasycyzmu, realizmu i ekspresjonizmu oraz techniką drzeworytu. Zasłynęła także ekslibrisami wystawianymi na całym świecie.