Polski plastyk, twórca i teoretyk sztuki. Studiował w latach 1930–1938, kończąc najpierw Państwową Szkołę Sztuk Zdobniczych Przemysłu Artystycznego w Poznaniu, a następnie Akademię Sztuk Pięknych – Wydział Malarstwa w Krakowie. Jako ochotnik Legii Akademickiej uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r., w wyniku czego okres okupacji spędził w obozie jenieckim. Po 1945 roku organizuje w Krakowie Związek Polskich Artystów Plastyków. W 1947 roku ówczesny Departament Szkolnictwa Artystycznego Ministerstwa Kultury i Sztuki powołał Jana Świderskiego na stanowisko samodzielnego pracownika nauki, powierzając mu funkcję profesora w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Krakowie. W 1950 roku objął funkcję Prezesa Okręgu ZPAP w Krakowie. Został w ASP prorektorem ds. dydaktycznych, programowych i młodzieżowych, następnie przez rok był rektorem, prowadząc równocześnie pracownię malarstwa. W 1968 r na nowo otwartym Wydziale Grafiki objął Katedrę Malarstwa i Rysunku, kierując nią do przejścia na emeryturę w 1984 roku.