Malarz i grafik, jeden z najwybitniejszych polskich artystów 1. połowy XX w., reprezentant ekspresjonizmu; studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie (m.in. u W. Łuszczkiewicza, J. Matejki i L. Wyczółkowskiego) i w Paryżu; odbył podróże artystyczne do Paryża, Florencji i Rzymu; w 1900 na Wystawie Światowej w Paryżu otrzymał nagrodę za obraz Portret Rodziców (1899); mieszkał i tworzył w Krakowie, od 1907 był wykładowcą ASP (w 1913 został profesorem zwyczajnym), w l. 1918-19 i 1933-36 pełnił urząd rektora tej uczelni; był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka” (1897; w 1909 jego prezesem) i Secesji wiedeńskiej (1905-06); w pierwszym okresie twórczości pozostawał pod wpływem dzieł okresu symbolizmu i ekspresjonizmu, później inspirację czerpał z impresjonizmu i postimpresjonizmu, ostatecznie wykształcił własny styl; realizował kompozycje rodzajowe (Pensjonarki na Plantach, 1897; Café d’Arcourt, 1899; Rodzina pod orzechem, 1933), portrety (Student, 1897; Suchotnik, 1898; Melancholik, 1898; Portret Feliksa Jasieńskiego, 1902; Helenka, 1924) i autoportrety (Autoportret z maskami, 1900), akty (Japonka, 1900; Akt leżący, 1901; Pokojówka, 1911; Wenus, 1919), kompozycje symboliczne (Wiosna, 1899; Demon. W kawiarni, 1904), florystyczne (Maki, 1902; Słoneczniki, 1904), pejzaże (Upał, 1898; Promienny zachód słońca, 1899-1902; Sad w Kalwarii. Lato, 1916; Podwieczorek w ogrodzie, 1916; Jesień. Rodzice pod gruszą, ok. 1920; Pejzaż z palmami, 1925), obrazy inspirowane wątkami antycznymi (Bachanalia, 1903; Perseusz, 1904; Porwanie nimf, 1911; Ceres, 1916; Muzy, 1927), a po 1945 także obrazy o tematyce społeczno-politycznej (Manifest, 1950); równolegle z malarstwem artysta tworzył grafiki (Morgue, Ogród Luksemburski nocą, 1890), mistrzostwo osiągając w technice akwatinty i monotypii; w twórczości stosował repertuar form dynamicznych, zwracając uwagę głównie na problem delikatnego światłocienia i stonowanych barw kształtujących kompozycję.