Grafik, malarz i pisarz, reprezentant symbolizmu; studiował chemię i biologię na uniwersytecie w Dorpacie; w 1893 wspólnie z J. Pankiewiczem odbył podróż artystyczną do Włoch; był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka” (1897); w l. 1902-03 i 1909-12 studiował techniki graficzne w Paryżu; w 1913 wrócił do Warszawy; tworzył ekspresyjne obrazy (Śpiąca królewna, 1891; Mefisto, 1893), jednak najważniejszym obszarem jego działalności artystycznej była grafika, którą zajmował się od 1907; eksperymentował w zakresie technik artystycznych, wynalazł ceratoryt (płyta miedziana została zastąpiona podłożem z ceraty) i ziarnoryt (podłoże stanowiła warstwa piasku), modyfikujące technikę akwaforty i akwatinty; przedstawiał motywy architektoniczne (Wenecja. Wieża zegarowa w nocy, 1908; Wejście do San Pietro in Vincoli W Rzymie, 1910; Rzym. Widok na Kapitol, 1911; Warszawa, 1916, 22 litografie; Warszawa, 1918, 10 akwafort; Dom Skargi, 1920; Ulica Świętojańska od strony Zapiecka, 1920; Kościół św. Barbary, 1922) i pejzażowe (Pejzaż toskański, 1907), kompozycje ekspresjonistyczne (Śmierć i Psyche, 1908; Szatan w katedrze, 1913; Wizje portretowe, 1915).

Tworzył ekslibrisy; jest autorem zbiorów nowel Romans (1905) i U stóp Partenonu (1913) oraz powieści Książę Buonatesta (1917); zajmował się też krytyką artystyczną, muzyką, matematyką, astronomią i językoznawstwem.