Grafika nieustalonego autorstwa (sygn. nie odczytana). wym. planszy: 460 x 295 mm.

Portret Ignacego Engelberta Blaszke (Blaschke), rzeźbiarza (1882 – 1942), ucznia Konstantego Laszki.
Engelbert Ignacy Blaschke (15 X 1882 we Vrútkach-5 stycznia 1943 roku w Bochni) – rzeźbiarz, grafik. Po ukończeniu szkoły realnej w Morawskiej Ostrawie rozpoczął w 1902 studia artystyczne w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Konstantego Laszczki. W sierpniu 1908 otrzymał stypendium i wyjechał do Wiednia. Swoje warsztatowe umiejętności doskonalił w Norymberdze i Paryżu. Był związany ze środowiskiem krakowskiej bohemy artystycznej, szczególnie z kabaretem „Zielony Balonik", dla którego projektował plakaty i zaproszenia na występy. W swoich „Słówkach" wspomniał o nim Tadeusz Boy-Żeleński. W 1911 przeprowadził się do Lwowa, gdzie wraz z Kornelem Makuszyńskim i Stanisławem Wasylewskim próbowali bez większego powodzenia stworzyć swoistą replikę „Zielonego Balonika". Współpracował z fabryką w Pacykowie pod Lwowem, gdzie produkowano według jego projektów fajansowe medale, medaliony i plakietki. W czasie I wojny związany z ideą Legionów Polskich. W 1914 roku zaprojektował Krzyż Zasługi za Waleczność dla I Pułku Legionów Polskich. W czasie oblężenia Lwowa, w listopadzie 1918, grożąc maszyniście lufką do papierosów udającą lufę pistoletu Ignacy Engelbert uprowadził ukraiński pociąg wojskowy wiozący na front amunicję. Za ten czyn otrzymał Krzyż Obrony Lwowa. Poza działalnością rzeźbiarską pracował jako nauczyciel rysunku we Lwowie, Brodach, Tarnopolu i Złoczowie. Po przejściu na emeryturę wrócił do Krakowa, gdzie spędził ostatnie lata życia. Zmarł w efekcie pooperacyjnego zakażenia rany.