Jadwiga Maziarska (1913–2003) to jedna z najważniejszych postaci polskiej sztuki nowoczesnej, prekursorka malarstwa materii, autorka kolaży, reliefów, aplikacji, form przestrzennych i rzeźb, artystka, której nowatorstwo wyprzedziło swój czas.

Mieczysław Porębski, główny teoretyk II Grupy Krakowskiej, wspominał: „Maziarska nieoczekiwanie łączy doświadczenia międzywojennej Grupy Krakowskiej z tym, co miało nastąpić znacznie później – niezwykła droga" (Krytycy i sztuka, Kraków 2004, s. 148).

Artystka była związana z przedwojenną awangardą i powojenną II Grupą Krakowską Tadeusza Kantora, brała udział we wszystkich trzech Wystawach Sztuki Nowoczesnej (Kraków 1948/49, Warszawa 1957 i 1959). Prezentowała i sprzedawała własne obrazy w paryskich galeriach, w czym radą i rekomendacją służył jej znany krytyk, autor terminów informel i art autre – Michael Tapié. Z perspektywy czasu dostrzec można chronologiczną i formalną zbieżność niezależnych, rozpoczętych jeszcze w latach 40. XX wieku poszukiwań Maziarskiej z kiełkującym w Europie Zachodniej w tym czasie latach nurtem informelu zapoczątkowanym cyklem Zakładników Jeana Fautriera. Natomiast odwaga w podejmowaniu prób technologicznych nie znajdywała współczesnych sobie analogii.

W dziełach artystki widzimy rzeczywistość głęboko przetworzoną, jednak Maziarska tak naprawdę nigdy nie zrezygnowała z odniesień do realnego świata. Skrupulatnie gromadzone od lat 30. XX wieku wycinki z naukowych czasopism i książek, odbitki mikroskopowych zdjęć struktur różnych materiałów i tkanek, a także przypadkowe widokówki, ilustracje i zdjęcia prasowe – to wszystko stanowiło jej prywatne archiwum inspiracji.

Wrodzona zmienność sprawiała, że jej twórczość ewoluowała kilkukrotnie – zarówno pod względem techniki, stylistyki, jak i ekspresji. W latach 70. artystka ujednoliciła fakturę obrazów i ograniczyła paletę do czerni i bieli, aby w latach 80. i 90. powrócić do kolorystycznej różnorodności i swobody malowania.

W 2001 roku Jadwidze Maziarskiej przyznano Nagrodę im. Jana Cybisa.