Niemiecki malarz, jeden z głównych przedstawicieli niemieckiego Ekspresjonizmu. 1906-1908 był uczniem wrocławskiej szkoły artystycznej, od 1908 kontynuował studia na drezdeńskiej Akademii Sztuk Pięknych u Otto Gußmanna. W 1913 przeniósł się do Berlina, gdzie w 1915 został członkiem Berlińskiej Secesji, w 1919 Pruskiej Akademii Sztuki, natomiast w 1925 nauczycielem w Wyższej Szkole Plastycznej. Artysta wykształcił własny, pełen wyrazu i dekoracyjny styl; stylistykę ekspresjonizmu zaadaptował na potrzeby sztuki religijnej. Jego pierwsze znaczące dzieło - Walka (Kapmf) - monumentalnych rozmiarów płótno ukazujące walczących ze sobą, nagich, umięśnionych mężczyzn, powstało w 1912. Jaeckel został laureatem nagrody  „Georg-Schlicht-Preis“ za "najpiękniejszy niemiecki portret kobiecy 1928". W 1933 pomimo nieprzecenionych zasług artysty-profesora na polu dydaktyki, po przejęciu władzy w kraju przez Narodowych Socjalistów doszło do zwolnienia malarza z piastowanej funkcji. Na skutek głośnych protestów studenckich, Jaeckel został przywrócony na stanowisko. W 1937 na wystawie "SZtuki Zdegenerowanej" („Entartete Kunst“ ) wystawiono kilka z jego prac.  Jego główne dzieło - monumentalny, wieloczęściowy fresk dla fabryki ciastek Bahlsena w Hannowerze z lat 1916/17, w wyniku działań wojennych uległ zniszczeniu w 1944, podobnie jak atelier artysty, które zniszczyło bombardowanie jeszcze w 1943.
Do najważniejszych uczniów malarza zaliczyć należy Ricardę Jacobi oraz Hansa Olde Młodszego.