Malarz, jeden z najważniejszych artystów okresu akademizmu; ukończył wydział fizyczno-matematyczny na uniwersytecie w Charkowie, malarstwo studiował w Petersburgu i Monachium; w 1872 osiedlił się w Rzymie, w 1884 został członkiem tamtejszej Akademii Świętego Łukasza; przez cały okres twórczości pozostawał pod wpływem form wywodzących się ze sztuki antycznej i klasycyzmu; realizował monumentalne kompozycje rodzajowo-historyczne, nawiązujące do antyku lub mitologii (Pochodnie Nerona, 1876; Antoniusz i Kleopatra, 1879-80; Tyberiusz na Capri, 1881; Sąd Parysa, 1892; Fryne na święcie Posejdona w Eleusis, 1889; Circe chrześcijańska, ok. 1897), religijne (Chrystus u Marii i Marty, 1886), alegoryczne (Apoteoza Kopernika, 1891), portrety (Portret L. Wodzickiego, 1880; Portret A. Stankiewicza, przed 1892), sceny rodzajowe (Taniec wśród mieczów, 1879-80; Z pociechą i pomocą, 1885; W klasztornej ciszy, 1885-87; Z wiatykiem, 1889), pejzaże (Krajobraz włoski z osiołkiem, ok. 1880); jest autorem monumentalnej, ozdobnej kurtyny w Teatrze imienia Juliusza Słowackiego w Krakowie (1893-94) oraz podobnej w Teatrze Miejskim we Lwowie (1900); w twórczości stosował repertuar form niezwykle monumentalnych i dynamicznych w wieloplanowo rozbudowanych kompozycjach; zwracał uwagę głównie na podniosłą, wręcz patetyczną treść dzieł, realizując je często w nazbyt teatralnej formie i konwencji; w 1879 podarował obraz Pochodnie Nerona Muzeum Narodowemu w Krakowie (> Galeria Sztuki Polskiej XIX wieku w Sukiennicach), czym zapoczątkował jego zbiory; za życia artysta cieszył się wielką sławą, był uważany za najwybitniejszego polskiego malarza obok J. Matejki.