Malarz, jeden z ważniejszych twórców Młodej Polski, przedstawiciel impresjonizmu; studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie i w akademii monachijskiej; po 1889 pracował w Paryżu i w Normandii.

W pierwszym okresie twórczości znajdował się pod wpływem realizmu i impresjonizmu, głównie dzieł A. Gierymskiego oraz francuskiego malarza E. Degasa (1834-1917); realizował pejzaże (Chata, ok. 1889; Chałupy bronowickie, ok. 1889; Piaskarze, ok. 1889; Ubogi pogrzeb, 1889; Do miasta, 1889; W drodze do Morskiego Oka, 1889; Lato w Bronowicach, 1892-93), sceny wielkomiejskie (Zmierzch nad Sekwaną, ok. 1890; > Fragment panoramy Paryża z widokiem na wieżę Eiffla, 1890; Moulin Rouge, 1892; Opera paryska w nocy, 1892-93; Ulica paryska w świetle latarni, 1892-94), pejzaże (cykl Morze, 1891-92) i studia portretowe (Studium starca, 1888).

W twórczości zwracał uwagę głównie na problem naturalnego układu światła, także w kompozycjach o charakterze nokturnów; artysta zmarł w biedzie w wyniku nieuleczalnej choroby, jego postać uwiecznił jako Widmo Stanisław Wyspiański w Weselu.