Malarz, akwarelista i pejzażysta, również prozaik; reprezentant nurtu przestylizowanego realizmu; syn Jacka; studiował w Wiedniu oraz u ojca w krakowskiej ASP, ale żadnej szkoły artystycznej nie ukończył; w l. 1917-39 mieszkał w Zakopanem, należał do czołowych postaci tamtejszego środowiska artystycznego, przyjaźnił się m.in. z K. Szymanowskim i S.I. Witkiewiczem; był członkiem Stowarzyszenia Artystów Polskich „Rytm” (od 1932); w 1939 wyemigrował do Francji (w 1940 powstał cykl pięciu obrazów Wspomnienia z wojny w Polsce), później do Brazylii i USA. 

Od 1942 mieszkał w Kanadzie; malował głównie pejzaże (Auto na tle pejzażu zimowego, ok. 1930; Pejzaż z Brazylii, 1942), zwłaszcza tatrzańskie (Jesień, 1926; Przedwiosenny snop światła, ok. 1926-27; Rzeka. Panorama Tatr od północy, ok. 1927; Zimowy pejzaż tatrzański, 1933; Wiosna w górach, 1937) i małych miasteczek, tworzył portrety i autoportrety (Portret S.I. Witkiewicza z gronostajem, ok. 1920; Autoportret alegoryczny, 1923; Portret ojca na ganku w Lusławicach, ok. 1928) oraz prace o tematyce śląskiej (Czarny Śląsk, 1934-35; Rurociąg w polu, 1938); nastrój jego obrazów jest poetycki, a kolorystyka zróżnicowana; artysta miał liczne wystawy indywidualne w kraju i zagranicą.

Jest autorem książek: Narkotyk gór (1928), Tatry i Podhale (1935), Od cepra do wariata (1939), Góry wołają (1939), Pępek świata. Wspomnienia o Zakopanem (1960), zbioru szkiców i opowiadań Późna jesień (1964); za granicą jest malarzem bardziej znanym niż jego ojciec.